مشاعره - شعر با حرف ر

مشاعره بر اساس حروف الفبا

د	خ	ح	چ	ج	ث	ت	پ	ب	ا	آ
ع	ظ	ط	ض	ص	ش	س	ژ	ز	ر	ذ
ی	هـ	و	ن	م	ل	گ	ک	ق	ف	غ

مشاعره با حرف ر

رفت از بر من آنکه مرا مونس جان بود
دیگر به چه امید در این شهر توان بود
 سعدی

رفت از بر من آنکه مرا مونس جان بود
دیگر به چه امید در این شهر توان بود
 سعدی

رفت آن جانان ماازدست ما
از دریغا  دلبر  سر  مست ما
اوبرفت وپای او نگشودهایم
تا ابد زلفش  بود پابست ما
ما همه جا نیکی اوگفتهایم
اونخواهدآنچنان اشکست ما
 شاه نعمت الله ولی

رو به دل اهل دلی جای گیر
قطره به دریا در و مرجان شود

جنبش هر ذره به اصل خودست
هر چه بود میل کسی آن شود
 مولانا

روز شادی همه کس یاد کند از یاران

یاری آنست که ما را شب غم یاد کنید

 خواجوی کرمانی

رفتم به طبیب جان گفتم که ببین دستم

هم بیدل و بیمارم هم عاشق و سرمستم

صد گونه خلل دارم ای کاش یکی بودی

با این همه علتها در شنقصه پیوستم

 مولانا

رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد
صد لطف چشم داشتم و یک نظر نکرد
حافظ

رفتم به طبیب و گفتم از درد نهام

‎گفتا: از غیر دوست، بر بند زبان

‎گفتم که: غذا؟ گفت: همین خون جگر

‎گفتم: پرهیز؟ گفت: از هر دو جهان

ابوسعید ابوالخیر

مشاعره - شعر با حرف ذ

مشاعره بر اساس حروف الفبا

د	خ	ح	چ	ج	ث	ت	پ	ب	ا	آ
ع	ظ	ط	ض	ص	ش	س	ژ	ز	ر	ذ
ی	هـ	و	ن	م	ل	گ	ک	ق	ف	غ

مشاعره با حرف ذ

ذره ذره نور حق را جلوه گاهی دیگر است
یک به یک بر وحدت ذاتش گواهی دیگر است

عاقلان جویند حق را در برون خویشتن
عاشقانرا از درون با دوست راهی دیگر است
 فیض کاشانی

ذات تو بر زمین اثر لطف ایزدی است

عدل تو در جهان نظر رحمت خداست

ظهیر فاریایی

ذکرش به خیر ساقی فرخنده فال من

کز در مدام با قدح و ساغر آمدی حافظ

ذوقی چنان ندارد بی دوست زندگانی

دودم به سر برآمد زین آتش نهانی

سعدی

ذره ام لیک ز خورشید نخواهم مددی

با همه تشنگی ام منت دریا نکشم

با چنین عمر شتابان غم امروز بس است

دم غنیمت شمرم محنت فردا نکشم

ذره را سرگشتگی بینم صواب

زانک او را نیست تاب آفتاب

 

    ذات تو برزمین اثر لطف ایزدی است

    عدل تو در جهان نظر رحمت خداست

    ظهیر فاریایی

    ذکر تو از زبان من فکر تو از خیال من

    چون برود که رفته ای در رگ و در مفاصلم

سعدی

ذرات جهان ثـنای حق میگویند

    تسـبیح کـُنان لقـای او میجـویند

ذره تا مهر نبیند به ثریا نرسد

    زآسمان بگذرم ار بر منت افتد نظری

  حافظ

مشاعره - شعر با حرف د

مشاعره بر اساس حروف الفبا

د	خ	ح	چ	ج	ث	ت	پ	ب	ا	آ
ع	ظ	ط	ض	ص	ش	س	ژ	ز	ر	ذ
ی	هـ	و	ن	م	ل	گ	ک	ق	ف	غ

مشاعره با حرف د

در دایره قسمت ما نقطه ی تسلیمیم
لطف آنچه تو اندیشی حکم آنچه تو فرمایی
 حافظ

دل خاص تو و من تن تنها اینجا
گوهر به کفت بماند و دریا اینجا
در کار توام به صبر مفکن کارم
کز صبر میان تهیترم تا اینجا
خاقانی

در خانهٔ دل عشق تو مجمع دارد
و از دادن جان کار تو مقطع دارد

در شعر تخلص به تو کردم که وجود
نظمی است که از روی تو مطلع دارد
 سیف فرغانی

داریم دلی صاف تراز سینه صبح
در پاکی و روشنی چو آیینه صبح

پیکار حسود با من امروزی نیست
خفاش بود دشمن دیرینه صبح
 رهی معیری

دانی ز چه عشق گلرخان مطلوبست
با بهر چه سار و سوزشان مطلوبست

از دوزخ مرعوب و بهشت مرغوب
آگاه شدن درین جهان مطلوبست
 فیض کاشانی

دوشست دیدم یار جدائی جویان
با من به جفا و کین جدا شو گریان

امروز چنانم که جدا گشته ز جان
رخسارهٔ خود به خون فرقت شویان
مولانا

در عالم بی‌وفا کسی خرم نیست

شادی و نشاط در بنی‌آدم نیست

آن کس که درین زمانه او را غم نیست

یا آدم نیست، یا از این عالم نیست

هلالی جغتایی

مشاعره - شعر با حرف خ

مشاعره بر اساس حروف الفبا

د	خ	ح	چ	ج	ث	ت	پ	ب	ا	آ
ع	ظ	ط	ض	ص	ش	س	ژ	ز	ر	ذ
ی	هـ	و	ن	م	ل	گ	ک	ق	ف	غ

مشاعره با حرف خ

خبرت هست که از خویش خبر نیست مرا ؟
گذری کن که ز غم راهگذر نیست مرا
گر سرم در سر سودات رود نیست عجب
سر سودای تو دارم ،غم سر نیست مرا ...
امیر خسرو دهلوی

خال تو به هر حال پسندیدهٔ ماست
زلف تو چو حال دل غم دیدهٔ ماست
آن خال که بر چاه زنخدان داری
تر میدارش که مردم دیدهٔ ماست
اوحدی مراغه ای

خاقانی را ز بس که بوسید آن لب
دور از لب تو گرفت تبخال از تب

آری لبت آتش است خندان ز طرب
از آتش اگر آبله خیزد چه عجب
 خاقانی

خم گشت به لعلگون شراب آبستن
پیمانه بآتشین گلاب آبستن

ابری است صراحی که بود گوهربار
ماهی است قدح بآفتاب آبستن
 رهی معیری

خیز تا از درِ میخانه گشادی طلبیم
به رهِ دوست نشینیم و مرادی طلبیم
چون غمت را نتوان یافت مگر در دلِ شاد
ما به امیدِ غمت خاطرِ شادی طلبیم.
 حافظ

خوش برانیم سوی بیشه شیران سیاه

شیرگیرانه ز شیران سیه نگریزیم

در زندان جهان را به شجاعت بکنیم

شحنه عشق چو با ماست ز کی پرهیزیم

مولانا

خبرم رسید امشب که نگار خواهی آمد

سر من فدای راهی که سوار خواهی آمد

کششی که عشق دارد نگذاردت بدینسان

به جنازه گر نیایی، به مزار خواهی آمد

 امیرخسرو دهلوی

 

خیال روی تو چون بگذرد به گلشن چشم

دل از پی نظر آید به سوی روزن چشم

نخست روز که دیدم رخ تو دل میگفت

اگر رسد خللی خون من به گردن چشم

 حافظ

مشاعره - شعر با حرف ح

مشاعره بر اساس حروف الفبا

د	خ	ح	چ	ج	ث	ت	پ	ب	ا	آ
ع	ظ	ط	ض	ص	ش	س	ژ	ز	ر	ذ
ی	هـ	و	ن	م	ل	گ	ک	ق	ف	غ

مشاعره با حرف ح

حسرت مرغ اسیری کُشدم کز دامی

کرده پرواز به کنج قفسی افتاده است

 طبیب اصفهانی

حال شبهای مرا

همچو منی داند و بس...

تو چه دانی که

شبِ سوختگان چون گذرد ؟

مولانا

حیف آیدم که پای همی بر زمین نهی
کاین پای ، لایق است که بر چشم ما رود
سعدی به در نمیکنی از سر هوای دوست
در پات لازم است که خار جفا رود
سعدی

حمامی را بگو گرت هست صواب

امشب تو بخسب و تون گرمابه متاب

تا من به سحرگهان بیایم به شتاب

از دل کنمش آتش وز دیده پر آب

 مهستی گنجوی

حاشا که به عالم از تو خوشتر یاریست

یا خوبتر از دیدن رویت کاریست

اندر دو جهان دلبر و یارم تو بسی

هم پرتو تست هر کجا دلداریست

مولانا

حریف عشق تو بودم چو ماه نو بودی

کنون که ماه تمامی نظـر دریغ مدار

حافظ

حلقه ی دام گرفتاری دهن وا کردنست

ماهی لب بسته را قلاب نتواند گرفت

صائب تبریزی

حق ندارم به کسی از تو شکایت بکنم
داستانی که دروغ است روایت بکنم
 شکل بوییدن تو با دل من کاری کرد
که به یک شاخه گل سرخ حسادت بکنم

حضرت عشق بفرما که دلم خانه توست
سر عقل آمده هر بنده که دیوانه توست
دل من اگر که از عشق نصیبی دارد
حضرت عشق به من لطف عجیبی دارد

مشاعره - شعر با حرف چ

مشاعره بر اساس حروف الفبا

د	خ	ح	چ	ج	ث	ت	پ	ب	ا	آ
ع	ظ	ط	ض	ص	ش	س	ژ	ز	ر	ذ
ی	هـ	و	ن	م	ل	گ	ک	ق	ف	غ

مشاعره با حرف چ

چه اقبالست این یارب که دولت دادهای ما را
که در کوی فراموشان گذرشد یار زیبا را
بحمدالله که بیداری شبهایم نشد ضایع
بدیدم خفته در آغوش خود آن سرو بالا را
تماشا میکنم این قد قیامت میکند یا رب
که خواهم تا قیامت یاد کردن این تماشا را
امیرخسرو_دهلوی

چه خوش بی وصلت آهنگ منک بی
مرا وصل تو آرام دلک بی

ز هجرت ای بت شیرین چالاک
دمادم دست حسرت بر سرک بی
 باباطاهر

چون ماه نو از حلقه به گوشان توایم
چون رود خروشنده خروشان تو ایم

چون ابر بهاریم پراکنده تو
چون زلف تو از خانه به دوشان تو ایم
 رهی معیری

چاره من نمی کنی, چون کنم وکجا برم
شکوه بی نهایت و خاطر نا شکیب را
گر به دروغ هم بود, شیوه مهر ساز کن
دیده عقل بسته ام, کز تو خورم فریب را...
 رهى معیرى

چه نویسم که دل از درد فراقت چه کشید؟

یا ز نادیدنت این دیده غم دیده چه دید؟

به امیدی که رسد در تو دل خام طمع

سالها دیگ هوس پخت و به آخر نرسید

 سلمان ساوجی

چون چرخ بکام یک خردمند نگشت

خواهی تو فلک هفت شمر خواهی هشت

چون باید مرد و آرزوها همه هشت

چه مور خورد بگور و چه گرگ بدشت

خیام

چون تاج منی ز فرق خود افکندیم

اینک کمر خدمت تو بربندیم

بسیار گریستیم و هجران خندید

وقت است که او بگرید و ما خندیم

 مولانا

چو گفتمش که دلم را نگاه دار چه گفت

ز دست بنده چه خیزد خدا نگه دارد

سر و زر و دل و جانم فدای آن یاری

که حق صحبت مهر و وفا نگه دارد

 حافظ

چشمم ز غمت، به هر عقیقی که بسفت

بر چهره هزار گل ز رازم بشکفت

رازی، که دلم ز جان همی داشت نهفت

اشکم به زبان حال با خلق بگفت

 رودکی

مشاعره - شعر با حرف ج

مشاعره بر اساس حروف الفبا

د	خ	ح	چ	ج	ث	ت	پ	ب	ا	آ
ع	ظ	ط	ض	ص	ش	س	ژ	ز	ر	ذ
ی	هـ	و	ن	م	ل	گ	ک	ق	ف	غ

مشاعره با حرف ج

جهان ای شگفتی به مردم نکوست
چو بینی همه درد مردم از وست

یکی پنج روزه بهشتست زشت
چه نازی به این پنج روزه بهشت
اسدی طوسی

جانا، تو به حسن اگر نلافی پیداست

کندر دهنت موی شکافی پیداست

ما را دل سخت تو در آیینهٔ نرم

مانندهٔ سنگ از آب صافی پیداست

  اوحدی مراغه ای

جانا بجز از عشق تو دیگر هوَسم نیست

سوگند خورَم من  ، که بجای تو کَسم نیست

امروز منم عاشق بی مونس و بییار

فریاد همی خواهم و فریاد رسَم نیست

در عشق نمیدانم درمانِ دلِ خویش

خواهم که کنم صبر ولی دست رسَم نیست

خواهم که به شادی نفسی با تو برآرم

از تنگ دلی جانا  ، جای نفسم نیست...

 سنایی

جان حیاتی داد کوه و دشت را

ای خدایا ای خدایا جان کیست

میدود چون گوی زرین آفتاب

ای عجب اندر خم چوگان کیست

 مولانا

جهان جای به تلخی است ، تهی بهر و پر دخت

جز این بود مرا طمع و جز این بودم الچخت

 جز این داشتم اومید و جز این داشتم الچخت

ندانستم از او دور گواژه زندم بخت

کسایی

جور و بیداد کند عمر جوانان کوتاه

ای بزرگان وطن بهر خدا داد کنید

گر شد از جور شما خانه موری ویران

خانه خویش محال است که آباد کنید

 ملک الشعرای بهار

جرم است سراپای من خاک نهاد

لیکن بودم به عفو او خاطر شاد

ای وای اگر عفو نباشد ، ای وای

فریاد اگر جرم نبخشد ، فریاد

وحشی بافقی

جهان ای شگفتی به مردم نکوست

چو بینی همه درد مردم از وست

یکی پنج روزه بهشتست زشت

چه نازی به این پنج روزه بهشت

  اسدی توسی

 

جز وصل تو دل به هرچه بستم توبه

 بی یاد تو هر جا که نشستم توبه

در حضرت تو توبه شکستم صد بار

 زین توبه که صدبار شکستم توبه

ابوسعید ابوالخیر

جوانی شمع ره کردم که جویم زندگانی را

نجستم زندگانی را و گم کردم جوانی را

شهریار

مشاعره - شعر با حرف ث

مشاعره بر اساس حروف الفبا

د	خ	ح	چ	ج	ث	ت	پ	ب	ا	آ
ع	ظ	ط	ض	ص	ش	س	ژ	ز	ر	ذ
ی	هـ	و	ن	م	ل	گ	ک	ق	ف	غ

مشاعره با حرف ث

ثنا باد بر جان پیغمبرش
محّمد فرستاده و بهترش

که بُد بر در دین یزدان کلید
جهان یکسر از بهر او شد پدید
 اسدی طوسی

ثنا باد بر جان پیغمبرش

محّمد فرستاده و بهترش

که بُد بر در دین یزدان کلید

جهان یکسر از بهر او شد پدید

  اسدی توسی

ثواب روضه محراب و منبر

امیرالمو منین مولای قنبر

ثبت است به دفتر معارف

اسرار تو بی وقوف حارث

ثنای رودکی ماندست و مدحش

نوای باربد ماندست و دستان

ثوابت باشد ای دارای خرمن

اگر رحمت کنی بر خوشه چینی

 

ثلث نویسان قلم انوری

با قلم ثلث نویسند ثلیث

ثـــــلاثین و ثـــــلاثین و ثـــلاثین

به حق سوره ی طه و یاسین

 

ثنا ها کرد بر روی چو ماهش

بپرسید از غم و تیمار راهش

ثانیه ها در پی هم میروند

نیست کسی در پی آنها رود

مشاعره - شعر با حرف ت

مشاعره بر اساس حروف الفبا

د	خ	ح	چ	ج	ث	ت	پ	ب	ا	آ
ع	ظ	ط	ض	ص	ش	س	ژ	ز	ر	ذ
ی	هـ	و	ن	م	ل	گ	ک	ق	ف	غ

مشاعره با حرف ت

تسبیح ملک را و صفا رضوان را
دوزخ بد را بهشت مر نیکان را

دیبا جم را و قیصر و خاقان را
جانان ما را و جان ما جانان را
ابوسعید ابوالخیر

تا نشوی خاک درش در نگشاید به رضا
تا نکشی خار غمش گل ز گلستان نبری
تا نشوی مست خدا غم نشود از تو جدا
تا صفت گرگ دری یوسف کنعان نبری
مولانا

تا دل به برم هوای دل‌بر دارد

افسانهٔ عشق دل‌بر از بر دارد

دل رفت ز بر چو رفت دلبر آری

دل از دل‌بر چگونه دل بر دارد

 فروغی بسطامی

تو عیب کسان هیچ‌گونه مجوی

که عیب آورد بر تو بر عیب‌جوی

وگر چیره گردد هـوا بر خرد

خردمندت از مردمان نشمرد

فردوسی

تا یار مرا ربوده از هستی خویش

واقف نیم از بلندی و پستی خویش

آنگونه ز جام عشق مستم دارد

کآگاه نیم ز خویش و از مستی خویش

 قاآنی

تقدیر، که بر کشتنت آزرم نداشت

بر حسن و جوانیت دل نرم نداشت

اندر عجبم زجان ستان کز چو تویی

جان بستد و از جمال تو شرم نداشت

 رودکی

تا یار برفت صبر از من برمید

وز هر مژه‌ام هزار خونابه چکید

گوئی نتوانم که ببینم بازش

«تا کور شود هر آنکه نتواند دید»

 عبید زاکانی

تا مهر تواَم در دل شوریده نشست

وافتاد مــرا چشـم بدان نرگـس مست

این غم ز دلم نمینهد پای برون

وین اشک ز دامنم نمیدارد دست

 عبید زاکانی

تا کی ندهی داد من ای داد ز دستت

رحم آر که خون در دلم افتاد ز دستت

تا چند کنم ناله و فریاد که در شهر

فریاد رسی نیست که فریاد ز دستت

 خواجوی کرمانی

تا در دل من عشق تو اندوخته شد

جز عشق تو هر چه داشتم سوخته شد

عقل و سبق و کتاب بر طاق نهاد

شعر و غزل دوبیتی آموخته شد...

 مولانا

مشاعره - شعر با حرف پ

مشاعره بر اساس حروف الفبا

د	خ	ح	چ	ج	ث	ت	پ	ب	ا	آ
ع	ظ	ط	ض	ص	ش	س	ژ	ز	ر	ذ
ی	هـ	و	ن	م	ل	گ	ک	ق	ف	غ

مشاعره با حرف پ

پیش ازین دوست بودیم از مهر
دشمن من کنون ز کین شدهای
من چنانم که پیش ازین بودم
تو ندانم چرا چنین شدهای
ننشستی چرا دمی با من
گرنه با غیر همنشین شدهای
هاتف اصفهانی

پیش ازین دوست بودیم از مهر
دشمن من کنون ز کین شدهای
من چنانم که پیش ازین بودم
تو ندانم چرا چنین شدهای
ننشستی چرا دمی با من
گرنه با غیر همنشین شدهای
#هاتف_اصفهانی

پذیرفت سه بوس از لب شیرین ما را
یک شب به فریب داشت غمگین ما را
گفتم بده آن وعدهٔ دوشین ما را
دست بزد و نکرد تمکین ما را
خاقانی

پیش آ و عدم شو که عدم معدن جانست

اما نه چنین جان که به جز غصه و غم نیست

من بی‌من و تو بی‌تو درآییم در این جو

زیرا که در این خشک به جز ظلم و ستم نیست

 مولانا

پسندی خوار و زارم تا کی و چند

پریشان روزگارم تا کی و چند

ته که باری ز دوشم برنگیری

گری سربار بارم تا کی و چند

 #باباطاهر

پای من در سر کوی تو به گِل رفت فرو

گر دلت سنگ نباشد گِل گیرا داری!

کشتیِ خواب به دریاچه اشکم گم شد

تو به چشم که نشینی؟ دل دریا داری!

 شهریار

پیوستن دوستان به هم آسان است

دشوار بریدن است و آخر آن است

شیرینی وصل را نمی‌دارم دوست

از غایت تلخیی که در هجران است

 وحشی بافقی

پیلان ترا رفتن بادست و تن کوه
دندان نهنگ و دل و اندیشۀ کندا
عنصری

پیش تو بسی از همه کس خوارترم من
زان روی که از جمله گرفتارترم من

روزی که نماند دگری بر سر کویت
دانی که ز اغیار وفادار ترم من

بر بی کسی من نگر و چارهٔ من کن
زان کز همه کس بی کس و بییارترم من

بیداد کنی پیشه و چون از تو کنم داد
زارم بکشی کز که ستمکار ترم من

وحشی به طبیب من بیچاره که گوید
کامروز ز دیروز بسی زارترم من
وحشی بافقی

پیرم و گاهی دلم یاد جوانی می‎کند

بلبل شوقم هوای نغمه‎خوانی می‎کند

همتم تا می‎رود ساز غزل گیرد به دست

طاقتم اظهار عجز و ناتوانی می‎کند

 شهریار