مشاعره - شعر با حرف ی

مشاعره بر اساس حروف الفبا

د	خ	ح	چ	ج	ث	ت	پ	ب	ا	آ
ع	ظ	ط	ض	ص	ش	س	ژ	ز	ر	ذ
ی	هـ	و	ن	م	ل	گ	ک	ق	ف	غ

مشاعره با حرف ی

یا رب تو زمانه را دلیلی بفرست
نمرودانرا پشه چو پیلی بفرست

فرعون صفتان همه زبردست شدند
موسی و عصا و رود نیلی بفرست
 ابوسعید ابوالخیر

یاد تو کنم میان یادم باشی
لب بگشایم در این گشادم باشی

گر شاد شوم ضمیر شادم باشی
حیله طلبم تو اوستادم باشی
 مولانا

یک عمر شهان تربیت عیش کنند

تا نیم نفس عیش به صد طیش کنند

نازم به جهان همت درویشان را

کایشان به یکی لقمه دو صد عیش کنند

 فروغی بسطامی

یک عمر شهان تربیت جیش کنند

تا نیم نفس عیش به صد طیش کنند

نازم به جهان همت درویشان را

کایشان به یکی لقمه دوصد عیش کنند

 قاآنی

یک شب لبان تشنهٔ من با شوق

در آتش لبان تو می سوزد

چشمان من امید نگاهش را

بر گردش نگاه تو می دوزد

 فروغ فرخزاد

یارب، تو بدین قوت سهلی که مراست

وین کوتهی مدت مهلی که مراست

حسن عمل از من چه توقع داری؟

با عیب قدیم و ظلم و جهلی که مراست

 اوحدی مراغه ای

یک بار بی خبر؛

به شبستان من درآ!

چون بوی گل..

نهفته به این انجمن درآ

#صائب_تبریزی

در مقام حرف

بر لب مهر خاموشی زدن

تیغ را زیر سپر

در جنگ پنهان کردن است

 صائب تبریزی

 

یک ذره وفا را به دو عالم نفروشیم

هر چند در این عـهد خریدار ندارد...

 صائب تبریزی

مشاعره - شعر با حرف ه

مشاعره بر اساس حروف الفبا

د	خ	ح	چ	ج	ث	ت	پ	ب	ا	آ
ع	ظ	ط	ض	ص	ش	س	ژ	ز	ر	ذ
ی	هـ	و	ن	م	ل	گ	ک	ق	ف	غ

مشاعره با حرف ه

هر کسی کو عیبِ خود دیدی زِ پیش
کی بُدی فارغ خود از اصلاحِ خویش؟
غافلند این خلق از خود ای پدر
لاجَرَم گویند عیبِ همدگر
مولانا

هر بوسه کز آن تنگ دهان میخواهی
عمری است که از معدن جان میخواهی

در ظلمت خط او نگر زیر لبش
از آب حیوة اگر نشان میخواهی
 سیف فرغانی

همه کس به یک خوی و یک خاست نیست

ده انگشت با یکدیگر راست نیست
 اسدی طوسی

هفت دریا بر ما غرقه یک قطره بود
که به کف شعشعه جوهر انسان داریم

چه کم ار سر نبود چونک سراسر جانیم
چه غم ار زر نبود چون مدد از کان داریم
مولانا

هست دل عاشقان همچو دل مرغ از او
جز سخن عاشقی نکته دیگر مپرس

خاصیت مرغ چیست آنک ز روزن پرد
گر تو چو مرغی بیا برپر و از در مپرس
حافظ

همدم خار می شوم !بی کس و یار می شوم

بر سردار می  شوم ، باز  مقابلم  تویی!

 مولانا

هزار آتش و دود و غمست و نامش عشق

هزار  درد و  دریغ و  بلا و  نامش یار

 مولانا

هشیاری من بگیر و مستم بنما

سر مست ز باده الستم بنما

بر نیستیم فزون کن، از راه کَرم

در دیده خود هر آنچه هستم، بنما

 امام خمینی

هر چند که عیبم از قفا میگویند

دشنام و دروغ و ناسزا میگویند

نتوان به حدیث دشمن از دوست برید

دانی چه؟ رها کنیم تا میگویند

 سعدی

هر نفس آهی و هر آینه اشکی شد

وضع این آب و هوا را به که باید گفت؟

هر دمی دردی و هر ثانیه سالی بود

شرح این ثانیه ها را به که باید گفت؟

 قیصر امین پور

مشاعره - شعر با حرف و

مشاعره بر اساس حروف الفبا

د	خ	ح	چ	ج	ث	ت	پ	ب	ا	آ
ع	ظ	ط	ض	ص	ش	س	ژ	ز	ر	ذ
ی	هـ	و	ن	م	ل	گ	ک	ق	ف	غ

مشاعره با حرف و

وقف کردیم بر این باده جان کاسه سر
تا حریف سری و شبلی و ذاالنون باشیم

شمس تبریز پی نور تو زان ذره شدیم
تا ز ذرات جهان در عدد افزون باشیم
مولانا

مهربانی هم بلد بودی

عجب نامهربان

بعد عمری یادت افتاده که

یاری داشتی

وقت رفتن بغض کردی

خیره ماندی سوی من

شاید از دیوانه ی خود

انتظاری داشتی

 شهریار

وقت طرب خوش یافتم آن دلبر طناز را

ساقی بیار آن جام می مطرب بزن آن ساز را

امشب که بزم عارفان از شمع رویت روشن است

آهسته تا نبود خبر رندان شاهدباز را

 سعدی

وای ازین دل که نی هرگز بکامم

وای ازین دل که آزارد مدامم

وای ازین دل که چون مرغان وحشی

نچیده دانه اندازد بدامم

باباطاهر

وقت گل و روز شادمانی آمد

آن شد که به سرما نتوانی آمد

رفت آنکه دلت به مهر ما گرم نبود

سرما شد و وقت مهربانی آمد

سعدی

وقت را غنیمت دان آن قدر که بتوانی
حاصل از حیات ای جان این دم است تا دانی
کام بخشی گردون عمر در عوض دارد
جهد کن که از دولت داد عیش بستانی

 

وقتی به یاد نام شما آب میخوریم

انگار جای آب می ناب میخوریم

مردم به نرخ روز میخورند نان

ما نان به نرخ حضرت ارباب میخوریم

    وصل من با تو همین بس که در آن کو شب تار

کنم افغان و شناسی تو به آواز مرا

وقت اذان گذشت و خورشید خواب ماند

افسوس  وعده های خدا در کتاب ماند

مشاعره - شعر با حرف ن

مشاعره بر اساس حروف الفبا

د	خ	ح	چ	ج	ث	ت	پ	ب	ا	آ
ع	ظ	ط	ض	ص	ش	س	ژ	ز	ر	ذ
ی	هـ	و	ن	م	ل	گ	ک	ق	ف	غ

مشاعره با حرف ن

نهالی کن سر از باغی برآرد
ببارش هر کسی دستی برآرد

برآرد باغبان از بیخ و از بن
اگر بر جای میوه گوهر آرد
 باباطاهر

نیست ممکن که دل ما ز وفا برگردد

ما همانیم اگر یار همان است که بود

 صائب تبریزی

نه آرامشت را به چشمى وابسته کن؛

نه دستت را به دستى دلخوش؛

چشم ها بسته مى شوند و دست ها مُشت؛

و تو می مانى و یک دنیا تنهایى...

 فروغ فرخزاد

نه کار دل به کام و نه دلدار سازگار

خونین دلم ز طالع ناسازگار خویش

یکدم قرار نیست دلم را ز تاب عشق

در آتشم ز دست دل بی‌قرار خویش

 عبید زاکانی

 

نومید نیم گرچه ز من ببریدی

یا بر سر من یار دگر بگزیدی

تا جان دارم غم تو خواهم خوردن

بسیار امیدهاست در نومیدی....

 مولانا

نارفته به شاهراه وصلت گامی

نایافته از حسن و جمالت کامی

ناگاه شنیدم از فلک پیغامی

کز زخم زوال نوش بادت جامی

کسایی

نه طریق دوستانست و نه شرط مهربانی

که ز دوستی بمیریم و تو را خبر نباشد

سعدی

نسیم روح‌پرور دارد امشب

شمیم زلف دلبر دارد امشب

گمانم یار در راه است، فایز

که این دل شور در سر دارد امشب

فایز دشتستانی

نشاط دهر به زخم ندامت آغشته است

شراب خوردن ما شیشه خوردن است اینجا

صائب_تبریزی

 

مشاعره - شعر با حرف م

مشاعره بر اساس حروف الفبا

د	خ	ح	چ	ج	ث	ت	پ	ب	ا	آ
ع	ظ	ط	ض	ص	ش	س	ژ	ز	ر	ذ
ی	هـ	و	ن	م	ل	گ	ک	ق	ف	غ

مشاعره با حرف م

میساخت چو صبح لاله گون رنگ هوا
با توبهٔ من داشت نمک جنگ هوا
هر لکهٔ ابرم چو عزائم خوانی
در شیشه پری کرد ز نیرنگ هوا
 خاقانی

من بی مایه که باشم که خریدار تو باشم
حیف باشد که تو یار من و من یار تو باشم
 سعدی

ما کسی را نشناسیم که غم نشناسد
هست بیگانه مرا آن که الم نشناسد
یا رب آن کس که کند تهمت شادی بر من
تا ابد کام دلش لذت غم نشناسد
 عرفی شیرازی

مکن ز غصه شکایت که در طریق طلب
به راحتی نرسید آنکه زحمتی نکشید
 حافظ

من خود به سر ندارمٖ دیگر هوای سامان
گردون کجا به فکر سامان من بیفتد

خواهد شد از ندامت دیوانه شهریارا
گر آن پری به دستش دیوان من بیفتد
 شهریار

ماهی که قدش به سرو میماند راست
آیینه به دست و روی خود میآراست

دستارچهای پیشکشش کردم گفت
وصلم طلبی زهی خیالی که توراست
حافظ

می روی و گریه می آید مرا

ساعتی بنشین که باران بگذرد
 امیر خسرو دهلوی

مست میدانم ز میدانم خراب
شیشه مشکن مست میدان را مکش

شمس تبریزی تویی سلطان من
بازگشتم باز سلطان را مکش
مولانا

می‌کشم دردی که درمانیش، نیست

می‌روم راهی که پایانیش نیست

هر که در خم خانه عشق تو بار

یافت برگ هیچ بستانیش نیست

 سلمان ساوجی

مشاعره - شعر با حرف ل

مشاعره بر اساس حروف الفبا

د	خ	ح	چ	ج	ث	ت	پ	ب	ا	آ
ع	ظ	ط	ض	ص	ش	س	ژ	ز	ر	ذ
ی	هـ	و	ن	م	ل	گ	ک	ق	ف	غ

مشاعره با حرف ل

لب شیرین تو هر دم شکر انگیزترست

زلف دلبند تو هر لحظه دلاویزترست

برسرآمد ز جهان جزع تو در خونخواری

گر چه چشم من دل سوخته خونریزتراست

 خواجوی کرمانی

 

لب فرو بسته ام از ناله و فریاد، ولی

دل ماتمزده، در سینه من نوحه گر است

 رهی معیری

 

لبت تا در شکفتن لاله سیراب را ماند

دلم در بیقراری چشمه مهتاب را ماند

گهی کز روزن چشمم فرو تابد جمال تو

به شبهای دل تاریک من مهتاب را ماند

 شهریار

لاله چو پریر آتش شور انگیخت

دی نرگس آب شرم از دیده بریخت

امروز بنفشه عطر با خاک آمیخت

فردا سحری باد سمن خواهد بیخت

 مهستی گنجوی

لطفی کن و در خلوت محزون من ای دوست

آرام و قرار دلِ دیوانه ی من باش

 اخوان ثالت

لاله دیدم روی زیبای توام آمد به یاد

شعله دیدم سرکشی های توام آمد به یاد

 رهی معیری

لطف حق با تو مدارا ها کند

چون که از حد بگذزد رسوا کند

 

لذت اندر ترک لذت بود، ای آزادگان

ما گدایان ترک این لذت نمی دانسته ایم

لازمه عاشقیست رفتن و دیدن ز دور

ور نه ز نزدیک هم رخصت دیدار هست

لب باز مگیر یک زمان از لب جام

تا بستانی کام جهان از لب جام

در جام جهان چو تلخ و شیرین به هم است

این از لب یار خواه و آن از لب جام

حافظ

مشاعره - شعر با حرف گ

مشاعره بر اساس حروف الفبا

د	خ	ح	چ	ج	ث	ت	پ	ب	ا	آ
ع	ظ	ط	ض	ص	ش	س	ژ	ز	ر	ذ
ی	هـ	و	ن	م	ل	گ	ک	ق	ف	غ

مشاعره با حرف گ

گر من به وفای عشق آن حور نسب
در دام دگر بتان نیفتم چه عجب

حاشا که چو گنجشک بوم دانه طلب
کان ماه مرا همای داده است لقب
 خاقانی

گر عارف حق بینی چشم از همه بر هم زن
چون دل به یکی دادی، آتش به دو عالم زن

هم نکتهٔ وحدت را با شاهد یکتاگو
هم بانگ اناالحق را بر دار معظم زن

هم چشم تماشا را بر روی نکو بگشا
هم دست تمنا را بر گیسوی پر خم زن

چون ساقی رندانی ، می با لب خندان خور
چون مطرب مستانی نی با دل خرم زن

گر دردی از او بردی صد خنده به درمان کن
ور زخمی از او خوردی صد طعنه به مرهم زن
 فروغی بسطامی

گویند بخوان یاسین تا عشق شود تسکین
جانی که به لب آمد چه سود ز یاسینی
آن دلشده خاکی کز عشق زمین بوسد
در دولت تو بنهد بر پشت فلک زینی
 مولانا

گر به فقرت ناز باشد ژنده برگیر و برو
نزد این سلطان ما آن جمله جز زنار نیست
گر تو نور حق شدی از شرق تا مغرب برو
زانک ما را زین صفت پروای آن انوار نیست
 مولانا

گاه از غم او دست ز جان میشوئی
گه قصهٔ آ، به درد دل میگوئی

سرگشته چرا گرد جهان میپوئی
کو از تو برون نیست کرا میجویی....
مولانا

گر دل برود من نروم از نظرت

ور جان بدهم، خاک شوم در گذرت

چون گرد شوم بر آستانت آیم

بنشینم و برنخیزم از خاک درت

 هلالی جغتایی

گفتم که دل اهل جنون را

به چه بستی ؟

دستی

به سر زلف شکن بر شکنش کرد

 فروغى بسطامی

گفتم که نوش لعلت ما را به آرزو کشت

گفتا تو بندگی کن کو بنده پرور آید

گفتم دل رحیمت کی عزم صلح دارد

گفتا مگوی با کس تا وقت آن درآید

 حافظ

گر چه افتاد ز زلفش گرهی در کارم

همچنان چشم گشاد از کرمش می‌دارم

 حافظ

گویند بهشت و حور و کوثر باشد

جوی می و شیر و شهد و شکر باشد

پر کن قدح باده و بر دستم نه

نقدی ز هزار نسیه خوشتر باشد

 خیام

مشاعره - شعر با حرف ک

مشاعره بر اساس حروف الفبا

د	خ	ح	چ	ج	ث	ت	پ	ب	ا	آ
ع	ظ	ط	ض	ص	ش	س	ژ	ز	ر	ذ
ی	هـ	و	ن	م	ل	گ	ک	ق	ف	غ

مشاعره با حرف ک

کسی روز محشر نگردد خجل
که شبها به درگه برد سوز دل
اگر بندهای دست حاجت آر
و گر شرمسار آب حسرت ببار
سعدی

کسی روز محشر نگردد خجل
که شبها به درگه برد سوز دل
اگر بندهای دست حاجت آر
و گر شرمسار آب حسرت ببار
سعدی

کشتند بشر را که سیاست این است
کردند جهان تبه که حکمت این است

در کسوت خیرخواهی نوع بشر
زادند چه فتنه ها، مهارت این است
 استاد خلیلی

کنم نظاره چون بی پرده رخسار نکویش را؟

که من پوشیده دارم از دل خود آرزویش را

  صائب تبریزی

کی دست رسد بدان بلندی که تراست؟

یا فکر به آبی چونی و چندی که تراست؟

خود راز من سبک بهایی چه بود؟

در جنب چنان گران پسندی که تراست؟

اوحدی مراغه ای

کجا رواست که از دستِ دوست هم بکشد !

«دلی» که این همه از دستِ روزگار کشید؟

 شهریار

کوه غم شد آب از فریاد عالم سوزِ من

کیست دیگر در دل شبها به فریادم رسد؟

 صائب تبریزی

کشتی شکست خوردهٔ طوفان کربلا

در خاک و خون طپیده میدان کربلا

گر چشم روزگار بر او زار میگریست

خون میگذشت از سر ایوان کربلا

 محتشم کاشانی

کجاست عشق جگر سوز اضطراب انگیز؟

که من به سینه دل آرمیده ای دارم

مرا چگونه بود تاب آشنایی خلق؟

که چون رهی دل از خود رمیده ای دارم

 رهی معیری

 

مشاعره - شعر با حرف ق

مشاعره بر اساس حروف الفبا

د	خ	ح	چ	ج	ث	ت	پ	ب	ا	آ
ع	ظ	ط	ض	ص	ش	س	ژ	ز	ر	ذ
ی	هـ	و	ن	م	ل	گ	ک	ق	ف	غ

مشاعره با حرف ق

قصر فردوس به پاداش عمل میبخشند

ما که رندیم و گدا دیر مغان ما را بس

بنشین بر لب جوی و گذر عمر ببین

کاین اشارت ز جهان گذران ما را بس

حافظ

قدش به درخت سرو می‌ماند راست

زلفش به رسن، که پای بند دل ماست

دل میل گنه دارد از آن روز که دید

کو را رسن از زلف و درخت از بالاست

اوحدی مراغه ای

 

لعهٔ دل خوشتر است از قلعهٔ این شهریار

همت ما این چنین فرمان دهد بر پادشاه

قلعهٔ دل گر بگیری جاودان ایمن شوی

لشکر همت بیاید تا بگیرد شهر شاه

شاه_نعمت_‌الله_ولی

قلعهٔ دل خوشتر است از قلعهٔ این شهریار

همت ما این چنین فرمان دهد بر پادشاه

قلعهٔ دل گر بگیری جاودان ایمن شوی

لشکر همت بیاید تا بگیرد شهر شاه

شاه نعمت ‌الله ولی

قدر اهل درد، صاحب درد می داند که چیست

مرد صاحب درد، درد مرد می داند که چیست!

وحشی بافقی

 

قاصدک!
شعر مرا از بر کن

برو آن گوشه ی باغ
سمت آن نرگس مست

و بخوان در گوشش
و بگو باور کن

یک نفر یاد " تو " را
دمی از دل نبرد...
سهراب سپهری

قلم بنویس دردم را, که در دل دردها دارم
قلم بنویس ازحالم, که امشب غصه هادارم
قلم بنویس ازعمرم, که عمری خون دل خوردم
قلم ای کاش چون زادم, همان دم نیز میمردم
قلم بنویس از هجران و از هجر فراق یار
قلم بنویس درد دل, چو دارم درد دل بسیار...!!!

قیامت بی حسین غوغا ندارد

"شفاعت بی حسین معنا ندارد"

حسینی باش که در محشر نگویند

"چرا پرونده ات امضاء ندارد".

قطره ی اشکیم اما در درون دل نهان

گر به سوی دیده ره یابیم دریا می شویم

مشاعره - شعر با حرف ف

مشاعره بر اساس حروف الفبا

د	خ	ح	چ	ج	ث	ت	پ	ب	ا	آ
ع	ظ	ط	ض	ص	ش	س	ژ	ز	ر	ذ
ی	هـ	و	ن	م	ل	گ	ک	ق	ف	غ

مشاعره با حرف ف

فریاد که من از همه دیدار ِ تو را
مشتاقترم وز همه محرومترم ...
هاتف اصفهانی

فلک همیشه به کام یکى نمیگردد

که آسیاى طبیعت به نوبت است اى دوست

 شهریار

فاطی تو و ره به کوی دلبر؟ هیهات!

نظّاره گریِّ روی دلبر؟ هیهات!

این راه، رهی نیست که پیمایی تو

جبریل در آن فکنده شهپر، هیهات!

 امام خمینی

فریادکه چشمی به تأمل نگشودیم

رفتیم ازین مرحله ناکامِ تماشا

 بیدل دهلوی

فریاد که جز اشک شب و آه سحر گاه

اندر سفر عشق مرا همسفری نیست

فروغی بسطامی

فرصت دیدن گل آه که بسیار کمست

و آرزوی دل مرغان چمن بسیار است

دل من در هوس سرو و سمن رخساریست

ورنه برطرف چمن سرو و سمن بسیار است

وحشی بافقی

فکر می کردم که آسان است دل کندن ز تو 
دل گناهش چیست چون اینگونه تاوان می شود؟

مطمئن هستم گلم من دوستت دارم هنوز
دوستت دارم که قلبم بی تو ویران می شود

فرصت شمار صحبت کزاین دوراه منزل

چون بگذریم دیگر نتوان بهم رسیدن

فراق و وصل چه باشد رضای دوست طلب

که حیف باشد از او غیر او تمنایی